گلایه ای از:

        بی مهری مردم و مسوولان دولتی نسبت به رسانه های این دیار!

        با وجود آنکه مسوولان دولتی دم از دفاع از آزادی بیان، مطبوعات و فعالیت رسانه ها می زنند، اما فعلاً با وجود فعالیت مبتکرانه یکی دو سه نشریه چاپی و تلویزیون دولتی (ملی) در این دیار، فقیر ترین ولایت از لحاظ فعالیت های رسانه ای هستیم.

در صورتیکه این دیار در بین ولایات افغانستان یک ولایت درجه دوم است، اما از رسانه های چون رادیو و تلویزیون خصوصی در این جا خبری نیست تنها اخیراً شعبه رادیو فریاد هرات در فراه آغاز به فعالیت نموده که آن هم معلوم نیست بنابر چه دلایلی تا بحال صرفاً نشرات آزمایشی را تعقیب میکند؟

 این در حالیست که حتی بسیاری از ولایات درجه سوم کشور دارای رادیو ها و تلویزیون های خصوصی هستند.

از سال 1381 با شروع نشرات نشریه های چاپی خصوصی در این ولایت تا همین لحظه چند و چندین نشریه آزاد از طریق جوانان و فرهنگیان فراهی ایجاد و بعد از فعالیت اندک و نسبتاً کوتاه سرود «پایانی» را برایشان سر دادند و رفتند. در واقع وفات شان بسیار قریب به تولد بوده است.

جریده روښان اولین نشریه چاپی مستقل به مدیریت مسوولی فرید احساس، نشریه شبچراغ، نشریه نگاه نو، نشریه سوزن، نشریه جوانان، نشریه ځلا، نشریه افق، نشریه نورستگان همگان و... از جمله نشریه های است که امروز دیگر با ما نیستند.

این همه نشریه در طول چند سال محدود چرا کوتاه کارکردند و به رفته گان پیوستند؟!

شاید علل زیادی در این خصوص وجود داشته باشد؛ از جمله مشکلات بنیه مالی و اقتصادی بخاطر دوام چاپ نشریه ها و دیگر عوامل، اما به باور اکثر آگاهان فرهنگی ریشه در جای دیگریست و آن عدم مساعد کردن یک بستر مناسب برای رشد مطبوعات از طرف دولت و جبعه گیری های غلیظ بعضاً از مقامات دولتی در مقابل نشر مطالب انتقادی آن بوده، که این بی روحی و جبعه گیری ها در عوض تشویق و ترغیب و بجای آنکه به گفته بعضی، دست اندرکاران این نشریه ها در جامعه تحویل گرفته شوند ومهم جلوه داده شوند،

باعث گردیده که جوانانیکه با یک دنیا شور و شعف به کار آغاز کردند دوباره از کار مطبوعاتی کنار بروند.

اتحادیه خبرنگاران فراهی یکی دو مرتبه تأسیس می شود اما هیچ ارگان دولتی و غیر دولتی نمی خواهد بخاطر تقویت این اتحادیه کاری انجام دهند. چرا؟

باور کنید که اگر کسی بخواهد قلم قضاوت را بکشد، این بزرگترین ظلم است که در حق خانوادۀ نوپای ژورنالیزم این دیار می شود! اصلاً چه کسانی مسوول اند؟! دولت، مردم، نهاد های مدنی و غیر دولتی و یا هم خود خبرنگاران و یا... در مجموع همه اینها مسوولیت دارند تا مطبوعات آزاد را که به گفته آگاهان ژورنالیزم «اکسیجن» آزادی بیان است را تقویت کنند.

مقام ولایت از روی لطف شان بعضاً کمک های با این نشریه های چاپی نموده اند، خانه شان آباد، اما کافی نیست. اگر ارگانهای حکومتی هراس دارند از اینکه رسانه های آزاد مشروط کنندۀ قدرت آنهاست و مبادا تقویت و رشد رسانه ها روزی برایشان سد واقع گردند و مانع خواب راحت شان و فساد اداری شوند، حداقل مردم و تجار ملی که رسالتی در این خصوص دارند یک کمی خودشان را تکان دهند.

در ارتباط به نهاد های مدنی که به باورِ بعضاً ما آنگونه نهاد های مدنی قوی و تشکُل یافته ی نداریم تا رسانه ها را حمایت کنند، پس امیدوارم نهاد های بیشماری که امروز بخاطر حمایت از خبرنگاران و رسانه های افغانستان کار می کنند، از این دور دست ها هم خبر بگیرند و یک مقدار هم اینجا کار شان را متمرکز سازند.

به هر حال!

روښان، سوزن، نگاه نو، جوانان، شبچراغ، ځلا و... همه رفتند، وقتی همگان را تأسیس کردیم با خود می گفتیم ما هرگز نخواهیم رفت... نخواهیم رفت، در طول سه سال کار نشراتی که با فراز و نشیب های فراوانی روبرو بودیم و هستیم، امروز هم با همان غرور اعلان می کنیم که ما با کار هر روز بهتر و هر روز پخته تر با شما هستیم، پس شما هم با ما باشید!

کمترین کمک شما بزرگان بزرگترین حمایت از ماست.

در اخیر:

از اینکه بنابر نبود پول چاپ و نشر مجله به تأخیر افتاد معذوریم!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: